İnsanoğlu varoluşu gereği yaşadığı alanı tanımlama, onu kendi istekleri ve ihtiyaçları doğrultusunda değiştirme çabasındadır. Bu çaba içinde yaşam alanının sınırlarını belirleyen insan, içinde bulunduğu her alanı bir 'mekan' a dönüştürmüş, tanımladığı bu mekanlara ise işlevler yüklemiştir. Fakat hızla değişen zamanla birlikte insanın yaşama/kendisine dair istekleri de değişmiş, bu sebeple 'mekan' kavramına yüklediği işlevler de bu değişme tabi olmuştur.

     Her insanın artık bir 'birey' olarak toplumda yer aldığı bugünlerde, kişisel istek ve ihtiyaçlar ön plana çıkmaktadır. Bu durum topluca bulunan her mekanın artık kişi veya kişiler ölçeğine inebilmesi gerekliliğini doğurmuştur. Şüphesiz ki bu birey-ihtiyaç ilişkisinin kentlerde yansıdığı en belirgin yerler ise kamusal alanlar/odak noktalarıdır. İnsanın tek başına veya topluca bulunduğu her alan bu bireysellikten yola çıkılarak bir 'odak noktası' olarak tanımlanabilir. Bu da günümüzde 'meydan' olarak adlandırılan alanların yeniden tanımlanması gerekliliğini doğurmuştur. Bugün ise meydanlar üzerilerine yapıştırılan 'açık alan' kimliğinden öteye geçememektedir. Oysa ki açık alanlar da ancak üzerilerinde tanımlanan gerçek mekanlarla mümkündür, şüphesiz ki bu mekanlar insan ve ihtiyaçlarından bağımsız değildir. Öyle ise böylesine birey odaklı bir mekanının sınırlarını tanımlamak mümkün müdür?

     Hızla değişen zaman, günümüzde kenti ve insanı da bu değişime tabi olmaya zorlamıştır. Mekanlar da insanlardan bağımsız düşünülemeyeceğinden onlar da bu değişimden payını alır. Bu değişim ise bugün akıllara 'dönüştürülebilir mekan' kavramını getirmektedir. Fakat dönüştürülebilir mekan sadece mekanın fiziksel dönüşümü olarak algılanmamalıdır. Şüphesiz ki bir mekan fiziksel özellikleri ne olursa olsun ancak içine yerleştirilecek gerçek bir 'işlev' ile mümkündür. Bu sebeple bu dönüşüm artık fiziksel bir değişimden çok, işlevsel bir değişim olarak adlandırılabilir. İşte tam da bu noktada tasarlanan yapının işlevsel parçacıllığı göze çarpmaktadır. Oluşturulan mekan kurgusuna göre yapı, kendi içinde 4 parçadan oluşmakta, bu 4 parça ise yine 4 ayrı işlevi içinde barındırmaktadır. Beraber kurgulandığında birlikte çalışabilen bu mekanlar, ayrı ayrı kurgulandığında ise farklı işlevlere tekil olarak hizmet verebilmektedirler. Öyle ki mekan ihtiyacı bir pazar yerinde doğduğunda çay-simit yenilen bir büfeye, ya da bir plaj da soyunma kabinine ve hatta bir kent meydanı veya ara sokakta çatı örtüsü ve altında bir yeşil alana dönüşebilmektedir. Bu durumda mekansal ihtiyaçların insan doğrultusunda oluşması noktasında dönüştürülebilir mekan kavramına yeni bir bakış açısı getirmektedir.

     İstanbul gibi metropoller içinde birden fazla odak noktasını içinde barındırmaktadır. Bu odak noktaları içinde Eminönü, Sirkeci, Taksim, Galata veya Beşiktaş ve Karaköy gibi önemli kent parçaları yer almaktadır. Bu parçalardan bugün kullanıcı profilinin en değişken olanlarından biri Karaköy'dür. Bu sebeple proje alanı olarak seçilen Karaköy Meydanı tasarımın değişken kimliğine uyum sağlayacak niteliktedir. Öyle ki mekansal ihtiyaca göre işlevsel ve mekansal olarak çoğalıp dağılan hatta parçalanan bu yapı Karaköy'ün dinamik kullanıcı profiline türeyebilen yapısı ile hizmet verebilecektir. Böylesine devingen kurguya sahip bir mekan ancak yapısal ve işlevsel özelliklerinin de bu devingenliğe ayak uydurmasıyla mümkündür. Bu noktada tasarımın  fiziksel ve mekansal sürdürülebilirliği önem kazanmaktadır. Kullanıcısının ve işlevinin dönüşen yapısıyla varlığını koruyan bu mekan yalnızca doğaya ve kurgulanacağı çevreye minimum ölçüde zarar verecek şekilde tasarlanmasıyla değil, kullanıcısının değişken ihtiyaçlarına cevap verebilecek işlevsel geri dönüşümüyle de geri dönüşüm kavramına yeni anlamlar yüklemeyi amaçlamaktadır.